Zo weinig mogelijk drempels tot de psycholoog
De Belg praat niet makkelijk over zijn moeilijkheden. Daar zijn diverse redenen voor. Het maakt dat wij gemiddeld 10 jaar wachten vooraleer we durven om de stap naar hulp te zetten. Wanneer het zo lang duurt om die stap te zetten, moeten we alles in het werk stellen om die stap zo makkelijk mogelijk te maken. We moeten een engagement durven aangaan met de samenleving om alle drempels weg te nemen: financiële en administratieve drempels, sociale drempels zoals stigmatisering en taboe, maar ook drempels op vlak van verwijzing.
Het merendeel van de Vlamingen zoekt en vindt zijn psychologische hulp op dit moment rechtstreeks bij een psycholoog in de buurt. De laatste jaren is het aantal mensen dat hulp zoekt exponentieel gestegen. We merken dit o.a. aan de toegenomen vacatures in de verschillende groepspraktijken. Afgezien van de financiële drempel (er is namelijk geen terugbetaling) tracht de psycholoog laagdrempelig toegankelijk te zijn en volgt deze net dezelfde werkwijze als je huisarts of tandarts. Hierdoor kan de psycholoog dicht bij de mensen staan en in alle vertrouwen luisteren naar diens vragen en moeilijkheden.
Verplichte verwijziging door de huisarts
De samenleving vraagt luider en luider aan de overheid om de financiële drempel tot de klinisch psycholoog weg te nemen. Die overheid beseft hoe langer hoe meer dat die vraag gerechtvaardigd is en dat ons land niet kan achterop blijven in vergelijking met de andere Europese landen.
In de schuchtere pogingen die men doet, stellen we vast die overheid steevast de huisarts als een soort van "poortwachter" tussen de patiënt en diens klinisch psycholoog schuift. Argumenten als financiële beheersbaarheid of het belang van de huisarts als spilfiguur worden daarbij vaak gehanteerd.
VVKP betreurt het enorm dat er niet beter naar de stem van de patiënt wordt geluisterd. Een interessant onderzoek door consumentenorganisatie Test - Aankoop toont immers dat meer dan 50 % van de ondervraagden het liefst rechtstreeks naar de psycholoog wil kunnen gaan. Het lijkt ons zeer vreemd dat uitgerekend die patiënten die voldoende geëmancipeerd zijn om de stap naar de psycholoog te zetten, daarvoor gestraft moeten worden door hen de terugbetaling te ontzeggen.
Samen zorg dragen voor onze patiënten
De VVKP is in nauw overleg met haar collega's huisartsen. Die laatste geven aan de verplichte doorverwijzing erg belangrijk te vinden. Niet zozeer om de psychologische begeleiding zelf aan te bieden of om een (financiële) poortwachter van het systeem te zijn. Huisartsen vinden het cruciaal om op de hoogte te zijn of er een psychosociaal probleem is bij hun patiënten en bij wie hun patiënten in behandeling zijn. Op die manier hebben ze zelf een duidelijk aanspreekpunt. Ze vinden dat een verplichte doorverwijzing hen de beste garantie biedt op die informatie.
Als VVKP kunnen we die vraag erg goed verstaan, maar zijn we ervan overtuigd dat er betere manieren zijn dan een verplichte doorverwijzing om dat doel te bereiken. In haar eigen financieringsvoorstel pleitte de VVKP nadrukkelijk om enkel zorgverstrekkers te financieren die bereid zijn om samen te werken in een multidisciplinair kader en bindende afspraken hieromtrent te maken. “Er is consensus over de verplichting dat klinisch psychologen bereid moeten zijn multidisciplinair samen te werken en bindende afspraken te maken met de andere zorgactoren. Multidisciplinair samenwerken is de bereidheid tot overleg op casusniveau, mits toestemming van de cliënt. De werkgroep wenst te beklemtonen dat de autonomie op casusniveau dient bewaakt te worden. Bindende afspraken hebben betrekking op de organisatievorm en wederzijdse ondersteuning (bv. dat er rond bepaalde problematieken structureel samengewerkt wordt, en overleg mogelijk is).”
Binnen deze consensus moet het mogelijk zijn om samen met de huisartsen tijdens deze legislatuur afspraken uit te werken die tegemoet komen aan de noden van de patiënten en de beide beroepsgroepen. Daarmee pleiten we alvast voor een actieve samenwerking huisarts - psycholoog en een gezamenlijke boodschap naar onze patiënten toe die ons de toestemming moet geven om met elkaar samen te werken.
