Liza Notaerts, Kimberly Van Nieuwenhove
| Tijdschrift Klinische Psychologie, 2020, 50(2), 97-104 |
Inleiding
Recent heeft de Hoge Gezondheidsraad (HGR, 2019), het wetenschappelijk adviesorgaan
van de Belgische overheid met betrekking tot de bescherming en verbetering van de volksgezondheid,
aanbevelingen geformuleerd om de mens meer centraal te stellen in de geestelijke
gezondheidszorg (ggz). Het is de eerste keer dat dit gebeurt, zowel in België als
internationaal. De HGR benadrukt de beperkingen van categoriale classificatiesystemen,
zoals de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) en de International
Classification of Diseases and Related Health Problems (ICD), die geestelijke gezondheidsproblemen
benaderen alsof die objectiveerbaar zijn, en daardoor op te delen in bepaalde
categorieën op basis van een beperkt aantal criteria en de aan- of afwezigheid van bepaalde
symptomen. De HGR ijvert daarentegen voor een andere, meer mensgerichte aanpak,
waarbij de klachten van de patiënten uitgebreid beschreven en gecontextualiseerd worden.
Hiermee bevestigt de HGR een trend die zowel binnen de kliniek als in het onderzoeksveld
al gaande is. Zowel in het klinische veld als in de onderzoekswereld van de psychologie
zien we immers een verschuiving van categoriale benaderingen naar een meer casusgebaseerde aanpak.