Giovanni Timmermans
| Tijdschrift Klinische Psychologie, 2020, 50(1), 26-37 |
In hun boek beschrijven David Clark en Richard Layard de enorme impuls die door de UK ging toen er meer en betere psychologische behandelingen beschikbaar kwamen. NICE, het overheidsorgaan dat in Groot-Brittannië de effectiviteit van geneeskundige behandelingen beoordeelt stelde in 2004 nieuwe richtlijnen vast voor de behandeling van depressie en angst. Psychologische behandelingen moesten volgens NICE de eerste keus zijn. De nieuwe richtlijnen werden enthousiast ontvangen stelt klinisch psycholoog David Clark. Samen met econoom Richard Layard stond hij ruim tien jaar geleden in Engeland aan de voet van een ongekende revolutie in de psychotherapie. Zij beargumenteerden dat investeringen in de ggz veel voordelen zouden opleveren. Dit resultaat kon in hun visie bereikt worden door mentaal leed net zo te behandelen als lichamelijk leed, het stigma op psychische aandoeningen te bestrijden en door kennisachterstanden weg te werken. Bovendien zou er daarnaast voor gezorgd moeten worden dat iedereen, in het bijzonder jongeren met psychische problemen, bijtijds de juiste zorg zou gaan krijgen. De wachttijden voor een behandeling waren op dat moment in het Verenigd Koninkrijk namelijk onaanvaardbaar hoog. Clark en Layard wezen de politiek op de kloof tussen wat mogelijk is op het vlak van psychologische behandelingen en hoe weinig dit in de praktijk gebeurde. Layard rekende in “The Depression Report” (2006) de economische kosten voor die ontstonden door geen acties te ondernemen. Als lid van het House of Lords kende hij goed de weg in Westminster en dat hielp om, samen met Clark, toegang tot de politiek te krijgen.