Nele Stinckens, Claude Missiaen, Tom Van Daele
| Tijdschrift Klinische Psychologie, 2020, 50(3), 179-189 |
Inleiding
De maatschappij digitaliseert in snel tempo. Onze levens spelen zich steeds meer online af,
virtuele relaties bestaan naast reële relaties, technologische toepassingen vergezellen bijna
vanzelfsprekend ons doen en laten. Ook de manier waarop cliënten zorg ervaren en hulpverleners
zorg verstrekken, evolueert. Waringa en Ribbers (2018) wijzen op vier belangrijke
trends: (1) de digitalisering van de zorginformatie waardoor logistieke processen zoals
planning, betaling, beheer en uitwisseling van zorginformatie efficiënt kunnen worden ondersteund,
(2) het ontstaan van de (zelfstandige) zorgconsument die beter geïnformeerd is
en op een proactieve manier het eigen zorgproces mee aanstuurt, (3) nieuwe vormen van
zorgverlening, zoals zorg op afstand, blended therapie, anonieme hulpverlening en online
lotgenotencontact, die leiden tot een groter zorgaanbod en in bepaalde gevallen tot betere en
doelmatigere zorg, en (4) meer mogelijkheden voor zelfzorg, zoals wearables en apps die ons
eenvoudig in staat stellen om ons functioneren en onze levensstijl in kaart te brengen en zo
nodig bij te sturen. Terwijl technologiegebruik in de somatische zorg al langer ingebed was,
verliep de implementatie in de geestelijke gezondheidszorg (ggz) tot voor kort erg moeizaam...