De ondraaglijke lichtheid van supervisie

Ilse Devacht

Tijdschrift Klinische Psychologie, 51(1), 46-51

In deze bijdrage nodig ik u als collega uit tot reflectie over de supervisie aan teams en aan
beginnende collega’s. Ik schreef deze tekst, mogelijk beïnvloed door deze coronatijden, als
reflectie na de suïcide van een van onze jongeren die opgenomen was op een psychiatrische
afdeling voor jongvolwassenen. Door het delen van mijn les in nederigheid meen ik geen
betoog voor of tegen iets te houden. Wel nodig ik u uit om in de ‘brij’ die psychiatrische
zorg en ook de supervisie erover soms zijn, mee te kijken in een van de mogelijke spiegels.