Psychologenkringen in Vlaanderen: waarom (niet)?

Lynn Delfosse

| Tijdschrift Klinische Psychologie, 2018, 48(3), 169-175 |

De eerstelijnszorg wordt als één geheel gezien (inclusief de brede welzijnszorg, de ggz, de gespecialiseerde zorg en preventie) en strekt zich zelfs uit tot andere beleidsdomeinen dan dat van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin (onder andere: werk, onderwijs, huisvesting). De eerste stap in het kader van deze reorganisatie is het opdelen van Vlaanderen in ‘eerstelijnszones’ waarbinnen alle partners van Welzijn en Gezondheid samenwerken. Klinisch psychologen behoren tot de ‘verplichte partners’ in zo’n eerstelijnszone. Een goede zaak: het beroep wordt naar waarde geschat en er is inspraak in de verdere uitbouw van de lokale gezondheidszorg. Om deze inspraak op lokaal niveau te realiseren is het echter noodzakelijk ‘psychologenkringen’ op te richten, zoals die al bij andere gezondheidszorgberoepsgroepen bestaan en waarbij de praktijk toont dat die goed zijn ingebed in de lokale structuren. De Vlaamse Vereniging van Klinisch Psychologen (VVKP) ontving veel vragen en suggesties inzake het stimuleren van lokale aanspreekpunten van klinisch psychologen. Deze signalen hebben geleid tot de beslissing van het VVKP-bestuur om het opstarten van psychologenkringen te faciliteren.